"Wij zijn maar ‘die Hollanders’; de enige verwachtingen die er zijn, zijn van onszelf"
26 juli 2019
Enkele maanden geleden interviewde Robin Wubben van ParaWatcher Reda Haouam over de weg naar het aankomende EK. Op 7 augustus is het zover en starten de rolstoelrugby-spelers met hun toernooi in Denemarken.
Als 17-jarige ziet hij de documentaire Murderball, waarin de rolstoelrugbyers van de Verenigde Staten en Canada gevolgd worden tijdens de Paralympische Spelen van 2004. Niet veel later pakt Reda Haouam zelf de rugbybal op, schopt het tot het Nederlands team en nu heeft hij met dat team een droom. Of misschien beter: een doel. Tokio 2020.
Haouam (32) loopt als tiener een dwarslaesie op tijdens een vakantie in Marokko. Een duik in zee vanaf een pier eindigt op een ondiepe zandbank en hij breekt twee nekwervels. Tijdens zijn revalidatie ziet hij – alsof het zo moet zijn – de documentaire Murderball. De stoere sport rolstoelrugby spreekt hem meteen aan. Geen zielig verhaal over gehandicapten, maar stoere, positieve, raggende topsporters. Hij gaat eens kijken en gaat al snel spelen bij de Amsterdam Terminators; de club waar hij nog altijd actief is.
In 2008 mag hij voor het eerst meetrainen met de Nederlandse selectie. Hij vertelt: “Ik was op dat moment bezig met afstuderen, wilde daarna wel bij het team aansluiten. Maar toen ze me het schema stuurden, leek het wel alsof het voor mij gemaakt was; ik kon alles zo goed combineren met mijn studie. Dus ben ik meteen mee gaan doen en daarna nooit meer weggegaan.” Hij speelt mee tijdens de Europese kampioenschappen van 2009 en 2011, waar Nederland beide keren als twaalfde en dus laatste eindigt. Daarna wordt het internationaal stil rond de rolstoelrugbyers van Oranje.
Ergens in 2014 roept Haouam een paar spelers bij elkaar om eens te kijken wat er mogelijk is. Jongens uit de ‘oude’ selectie én spelers waarin hij potentie ziet. “We wilden gewoon zien wat er nog in zat, wat er mogelijk was. Of er een basis was voor een Nederlands team”, blikt hij terug. “Het was uitproberen, knutselen. Spelers haakten aan, haakten weer af. Maar al vrij snel stond er wel een team; een spelersgroep en een coach die ervoor wilden gaan.”
Ze doen ervaring op tijdens kleinere toernooien en in 2017 maakt Oranje zijn rentree op de Europese kampioenschappen. In de C-divisie, het derde Europese niveau, dat wel. Nederland wint het toernooi – “dat was logisch”, zeg Haouam nu, promoveert naar de B-divisie en wint in 2018 ook dat toernooi. Daarover zegt de aanvoerder van Oranje: “Dat was niet zo logisch. Ik wist dat het kon, maar dat het ons zo relatief makkelijk af zou gaan, was een verrassing.” Resultaat: in augustus is Nederland voor het eerst sinds 2011 terug op het hoogste Europese niveau en gaat het de strijd met zeven andere landen aan om de Europese titel. En belangrijker nog: een van de twee tickets voor de Paralympische Spelen van volgend jaar.
Wat maakt deze groep dan zo sterk? Hij vertelt: “Deze groep is ontzettend jong en enorm gemotiveerd. Echt jongens die rugby leven. Als er ook maar ergens een toernooi is, volgen we dat. En praten we met elkaar in onze groepsapp over uitslagen, tactieken en teams. We zijn echt een eenheid. In de vorige selecties waar ik in zat, had je meer generatieverschillen. Ik speelde in de eerste jaren met jongens van achter in de dertig, begin veertig, die al tien, vijftien jaar ervaring hadden. Nu is dat gat veel kleiner. We zijn met elkaar aan het groeien.”
Haouam vervolgt: “We zijn een eenheid, een familie. Een jeugdige unit. Het maakt niet uit wie er speelt, we staan er als één. We hebben een bepaalde dynamiek, zijn onbevreesd, hebben tactieken die echt bij ons passen en uniek zijn. Bovendien: we spelen met house money, hebben niks te verliezen. Wij zijn maar ‘die Hollanders’; de enige verwachtingen die er zijn, zijn van onszelf. Wij zijn niet de kampioen die zijn titel moet verdedigen, de tegenstander verwacht ook niks van ons. En daar kunnen we ze pakken.”
Lees het volledige interview hier.
De Europese kampioenschappen rolstoelrugby vinden plaats van 7 t/m 11 augustus 2019 in het Deense Vejle. De twee finalisten plaatsen zich voor de Paralympische Spelen van Tokio 2020. Voor de overige landen is er nog een 'ontsnappingsroute' naar Tokio via een internationaal kwalificatietoernooi in 2020. Meer informatie over de deelnemende teams, spelers en het gehele programma van het EK vind je op: https://2019wrec.com/
.jpg)
