Dankzij het boccia topsportprogramma meer zelfstandigheid en persoonlijke ontwikkeling

14 maart 2022

Ik ben Judith Bulthuis, 31 jaar. Sinds 2007 bestaat mijn leven met korte tussenpozen voor een groot deel uit Paralympische (top)sport. Vanaf mijn 16^e was ik 13 jaar lang (tot 2020) teamlid bij TeamNL Boccia. In al die jaren heb ik een ongelofelijke ontwikkeling doorgemaakt. Een ontwikkeling die ik naar eigen zeggen nooit had doorgemaakt zonder boccia en het daarbij behorende topsportprogramma van Gehandicaptensport Nederland.

Na 13 jaar besloot ik afscheid te nemen van een carrière als topsporter. Mijn ultieme droom was de Paralympische Spelen, het hoogst haalbare voor een sporter. Deze droom kwam in 2016 uit. We vlogen naar Rio de Janeiro, waar de Spelen destijds gehouden werden. We wonnen weliswaar geen medaille, maar mijn doel was behaald. Na lang nadenken besloot ik door te gaan tot de Spelen van 2020, in Tokio. Toen bleek dat plaatsing voor deze Spelen niet ging lukken, besloot ik een punt achter mijn topsportcarrière te zetten. Ik wilde graag mijn horizon verbreden. Wie ben ik buiten die topsporter nog meer? Wat vind ik leuk? Wat zou ik kunnen? Ik keek er naar uit een antwoord te vinden op die vragen. Graag neem ik jullie mee in mijn reis naar zelfstandigheid, fysieke en persoonlijke ontwikkeling. Geen enkele reis gaat zonder hobbels en dalen, ook die van mij niet. Gaan jullie mee?

Sinds anderhalf jaar woon ik in IJsselstein, samen met mijn vriend en kat. Wij wonen binnen één van de honderd zgn. ‘Fokusprojecten’. Elk project heeft een ADL-post, d.w.z. er wordt hulp op afroep geboden. Je leidt je eigen leven, maar wanneer je hulp nodig hebt, druk je op een knop. Dit is voor mij een ideale manier van wonen. Ik woon zoals ieder ander, met wat ondersteuning waar nodig. De voorwaarde hiervoor is dat je voldoende zelfredzaam bent. Je bent zelf volledig verantwoordelijk voor alles wat je doet en laat. 

Voordat ik deze stap zette, heb ik op verschillende woongroepen ‘gezeten’. Deze groepen zijn bedoelt als opstapje naar een voor jou zo zelfstandig mogelijk leven. Er wordt bijvoorbeeld ingestoken op boodschappen doen, koken, reizen, je administratie regelen etc. Op de eerste groepen wordt nog veel overgenomen door begeleiders, wat groepen later wordt meer samenwerking verwacht tussen jongeren en is de begeleiding achterwacht. Nog iets later ben je klaar voor een eigen appartementje met de mogelijkheid tot begeleiding. Ik ben door al deze fases heengegaan en woon nu in een heerlijk huisje in IJsselstein. Ik ben trots op mijn vastberadenheid en doorzettingsvermogen. Het is precies geworden wat ik altijd voor ogen had.

Het boccia topsportprogramma heeft een grote bijdrage geleverd aan mijn zelfstandigheid. Tot een aantal jaar geleden had ik een oriëntatievermogen van een ‘visstick’ waarbij ik mezelf regelmatig ben tegengekomen. Als de training onverwachts ergens anders was dan gepland, schoot ik in de stress. “Waar moet ik zijn?” of “Hoe kom ik daar?”. “Kijk maar hoe je er komt. Als het echt niet lukt, dan horen we het wel” was de algemene instelling van de coaches. Een paar jaar geleden verhuisde de trainingslocatie van Groesbeek naar Amsterdam. Een nieuwe uitdaging lag op de loer. Eerst met de trein naar Amsterdam, daarna de weg vinden naar de Topsporttrainingslocatie. In het begin heel spannend. Nu draai ik mijn hand niet meer om voor zulke dingen. Ik ben regelmatig in het diepe gegooid. Mijn moeder zei altijd: “Je hebt een Hollandse mond.” En zo is het. Met vragen kom je een heel eind. Het heeft me uiteindelijk enorm geprikkeld te doen wat ik nu doe.

Door de fysieke trainingen uit het topsportprogramma kan ik tegenwoordig zelf dingen oprapen die ik laat vallen (dat gebeurt regelmatig). De afgelopen jaren heb ik mezelf een nieuwe manier van gooien aangeleerd. Dit heeft me doen beseffen dat ik ook dingen van de grond kan rapen als mijn rompstabiliteit zou verbeteren. Ik begon met een balansbal. In het begin had ik steeds de angst om te vallen. Na veel oefenen en mezelf overtuigen kon ik een tijdje blijven zitten. Dit in combinatie met mijn buik- en rugspieroefeningen, maakt nu dat ik zonder problemen iets kan oprapen. Daarnaast kan ik door betere controle over mijn spieren zelf een glas drinken inschenken. Voorheen moest ik voor dit soort dingen nog hulp inschakelen. Dit scheelt een hoop oproepen.

Toen ik steeds zelfstandiger ging wonen, verwachtte ik ook meer van mezelf. Ik wilde graag zoveel mogelijk zelf doen. Na een training ging ik vaak nog koken, afwassen en een was draaien. Deze dingen kan ik grotendeels zelf, maar kost mij meer energie dan een ander. Ik schoot hier wel eens in door en merkte dat het ten koste ging van de trainingskwaliteit. Ik heb moeten leren dat jezelf willen ontwikkelen en prikkelen goed is, maar dat om hulp vragen en mijn grenzen aangeven juist heel volwassen kan zijn. Zelfstandig zijn betekent ook dat je niet altijd alles alleen moet doen.

Zoals ik eerder aangaf besloot ik na een dertien jaar durende carrière te stoppen met topsport. Het plezier en de motivatie werd langzaam minder. De component ‘kracht’ ging een veel grotere rol spelen. Ik merkte op een gegeven moment dat het niet meer lukte om mee te gaan in dat ‘geweld’, waardoor ik gevoelsmatig tegen een plafond zat. Lange tijd heb ik geprobeerd daar doorheen te breken, helaas lukte dat niet. Uiteindelijk besloot ik te stoppen.

De zoektocht naar een andere invulling is tegengevallen. Gelukkig kwam er een functie bij Gehandicaptensport op mijn pad, waar ik mij bezig ga houden met verschillende communicatiewerkzaamheden. Doormiddel van artikelen, interviews en beeldmateriaal, wil ik de inhoud van topsport(programma’s) uitlichten. Daarnaast train ik weer twee dagen bij TeamNL Boccia. Vrouwen en mannen zijn nu een aparte klasse, wat voorheen niet zo was. Ik wil graag ontdekken wat er in een deze klasse mogelijk is. Mijn ambitie is om een medaille te behalen in de individuele competitie internationaal. De combinatie van deze dingen geeft mij een goede balans in de week.

Terug naar overzicht

Deel deze pagina